Het was even geleden dat ik in het Frans Hals Museum was; ergens halverwege de jaren tachtig denk ik, met wat leden van de Haarlemse Mafia. (Een aantal treft u op deze foto.) En in onze jonge jaren zijn mijn broertje en ik er door onze ouders diverse malen doorheen gesleept want het was in de buurt.
Onlangs was ik er weer eens, gewoon, omdat het kan.

De aanleiding van het bezoek was de tentoonstelling Emoties maar de daar getoonde schilderijen waren niet die op mijn netvlies bleven hangen. Twee stukken uit de vaste collectie maakten veel meer indruk. Ik heb niet over de eindeloze reeks schuttersstukken (de groepsfoto's van die tijd) of de portretten van meester Hals zelf, hoewel zijn beste werk niet voor dat van Rembrandt onderdoet, zoals De Mulat.

Het eerste doek dat echt indruk maakte was De heilige Lucas schildert de Madonna van Maerten van Heemskerck. Niet vanwege het onderwerp of de compositie, maar vanwege zijn briljante techniek: de 'stofuitdrukking' zoals ik van mijn moeder geleerd heb. Deze afbeelding doet het geen recht: bekijkt u in Haarlem maar eens het origineel van dichtbij.

Fabelachtig is dit kleine stilleven van Pieter Claesz. Hij en z'n kompaan Willem Claeszoon Heda hebben dit soort stukken in serieproductie vervaardigd maar dat doet aan de kwaliteit van (toevallig) dit exemplaar niets af.

Ook hier gaat het me niet om de compositie of het onderwerp (hoewel eten en drank zoals u weet heel belangrijk voor mij zijn) maar om de techniek, de weergave van de tinnen beker en het glas: fenomenaal. Hij weet de essentie van het materiaal en de vorm weer te geven, zoals zelfs een foto dat niet kan.

U merkt het: ik heb de ballen verstand van kunst, maar dit wilde ik toch even kwijt. Tot slot nog één schilderij uit de tentoonstelling Emoties. Omdat vieze plaatjes van alle tijden zijn.